Broekie zoekt zijn eigen weg

Luc Bakker komt uit Giethoorn, het befaamde waterstreekdorp in de kop van Overijssel. Maar zijn vervoermiddel is geen punter of fluisterboot. De inwoner van het Hollands Venetië klimt na elk vrij weekend in een vrachtwagen en trekt met zijn 40-tonner Europa in. 1.97 meter lang maar met zijn amper 20 jaar toch nog een broekie. Alhoewel: ‘Je wordt snel volwassen in dit vak.’

Toegegeven: bij zijn eerste rit achter het stuur van een vrachtwagen met aanhanger was Luc Bakker best wel nerveus. ‘Nerveus? Ik scheet zeven kleuren stront. Geen wonder ook. Ik was 19, had net drie dagen mijn groot rijbewijs. En meteen voor Jan Krediet met zo’n gevaarte richting Zwitserland. Meubels afleveren.’

Luc zat op dat moment nog midden in zijn opleiding tot chauffeur wegvervoer aan het Alfa College in Hoogeveen. Bij het roc combineerde hij werken en leren: vier dagen per week werken bij een leerbedrijf, één dag naar school.

‘Ik had eerst nog een andere richting geprobeerd, liep als bedrijfswagenmonteur een halfjaar stage op de werkplaats van GS Meppel. Maar dat vond ik niks. Zoals ook later de loods van Jan Krediet in Steenwijk niets voor mij was. Steeds dezelfde gezichten. Aardige mensen hoor. Maar elke maandag die verhalen over voetbal, over hun weddenschappen… Ik kon het uittekenen, werd er ongedurig van.’

Truckersdynastie

Dus werd het tóch vrachtwagenchauffeur. Tóch, want je kon het nauwelijks een verrassing noemen. Luc Bakker is namelijk telg uit een heuse truckersdynastie. Overgrootvader Klaas Bakker, opa Luc, vader Michel, achterooms Klaas en Hilbert; allemaal transportondernemers. Vrachtwagenchauffeurs, net als zijn achterneven en stiefbroer Twan.

Moeder Sylvia: ‘Het was altijd al vrachtwagenchauffeur, van jongs af aan. Luc riep als kleuter vanaf de achterbank van de auto de merknamen van alle vrachtwagens die we tegenkwamen. Hij bekeek tot vervelens toe videobanden van het Truckstar Festival. Als het even kon, ging hij als ukkie mee op de vrachtwagen met zijn vader en opa, Nederland door met bouwmaterialen. Er was geen ontkomen aan, er stroomt diesel door zijn aderen.’

Op zijn plek achter het stuur.

Luc: ‘Mijn vrienden in Giethoorn werken allemaal in de landbouw of in het natuurbeheer. Ik heb wel eens meegeholpen, riet maaien. Nou, geef mij de vrachtwagen maar. Je bent lekker onderweg, niet gebonden aan vaste werktijden. Je kunt je eigen kop volgen. Pauze wanneer jij wilt. Je werkgever kijkt je niet op de vingers, je kunt binnen bepaalde grenzen zelf bepalen wat je doet. Je moet meedenken, hebt echt invloed op het werk.’

Met stiefbroer Twan en achterneef Rick (midden) op het Truckstar Festival.

Bij Jan Krediet mocht Luc na een halfjaar in de loods als bijrijder mee Europa in. ‘Met een chauffeur uit Vollenhove, hier vlakbij. Prachtige kerel, kon ik mee lezen en schrijven. Ook als bijrijder was ik de hele week van huis. En met mijn autorijbewijs op zak croste ik zelf met een busje van Jan Krediet door heel Engeland. Dat was met kerst, ik was 18, allemaal spoedbestellingen van meubels. Blijkbaar hadden ze vertrouwen in mij.’

Op het racecircuit Spa-Francorchamps in de Belgische Ardennen.

Snel volwassen

Het vak heeft hem in korte tijd veranderd, vindt hijzelf. ‘Je bent op jezelf aangewezen. Je kunt wel naar Nederland bellen en advies vragen, maar je moet problemen zelf oplossen. Dat is voor een ervaren chauffeur van 50 niet anders dan voor een broekie van 20. Ik was altijd een beetje verlegen, stil, bang om mijn mening te geven. Dat is een stuk minder geworden. Je moet je mannetje staan bij de klanten, je moet ze opvoeden. Je komt overal klootzakken tegen. Die denken: daar heb je weer zo’n dom chauffeurtje. Nou, dan hebben ze aan mij een slechte. Ja, je wordt snel volwassen in dit vak.’


Luc haalde tijdens de opleiding zijn bakwagen- en CE-rijbewijs. Met de bakwagen van Jan Krediet kwam hij overal: ‘Nice, Bordeaux, Milaan, Stockholm; steden in Duitsland, Engeland en Denemarken. Vaak in het stadscentrum, waar je eigenlijk helemaal niet mocht komen. Ik ben langs de Arc de Triomphe gereden, over de Tower Bridge. Ik heb nog geen anderhalf jaar mijn rijbewijs en heb al zoveel gereden en gezien.’

Daar was het hem nu precies om te doen. ‘Ik wilde ver weg van huis, Europa zien. Dat is gelukt.’ Want ook bij internationaal transportbedrijf Moeijes, sinds 25 juni van dit jaar zijn werkgever, struint hij met zijn koelwagen vol groente, fruit, bloemen en planten de Europese wegen af.

Een en ander betekent wel dat hij zijn opleiding niet heeft afgemaakt. Luc: ‘Het was te verleidelijk om fulltime te gaan werken. Dat was niet zo slim van mij, ik weet het. Je kunt beter dat diploma binnen hebben. Ik was bijna klaar, enkel nog een aantal praktijkopdrachten. Maar die sloegen nergens op, zo simpel. “Waar ben ik nou mee bezig”, dacht ik en ben van school gegaan.’

Lid van de FNV

Tijdens zijn schooltijd is hij nog wel lid geworden van de FNV. ‘Je weet nooit wat er kan gebeuren. Je werkgever kan failliet gaan, of hij wil je een oor aannaaien. Er was gedoe bij een bedrijf met pensioengelden; nou dan kun je maar beter de FNV achter je hebben.’


Bij Moeijes is het volgens Luc allemaal goed geregeld. ‘Nee, ik voel me nooit onder druk gezet. Ik geef mijn grenzen wel aan. Natuurlijk willen ze dat je de dag optimaal benut. Maar als iets echt niet gaat, dan gaat het niet. Dan mopperen ze af en toe wel, maar ík beslis op dat moment. En ik kan beter een keer een halfuur extra rust pakken dan dat ze me van de vangrail moeten schrapen.’

Wat trekt jongeren aan in het beroep van vrachtwagenchauffeur

  1. Geld
  2. Ideaalbeeld van vader of oom die vrachtwagenchauffeur is/was
  3. Vrijheid
  4. Machtig gevoel als bestuurder van zo’n groot gevaarte
  5. Avontuur

Aanvankelijk had Luc totaal geen moeite met zijn werktijden bij Moeijes. ‘Ik vertrek op maandag vanuit Zwaag in West-Friesland en ben dan de week erna op vrijdag weer thuis. Een lang weekend en vervolgens weer voor een kleine twee weken op pad. Dat vond ik wel lekker. Ik heb verder toch geen verplichtingen. Ik woon bij mijn moeder, heb geen vaste vriendin, geen hobby’s. Met sport heb ik niets, zit niet op een of andere club waarvoor ik elke zaterdag beschikbaar moet zijn. Ik ben vrij man.’


Waarom heeft hij dan toch zijn ontslag aangekondigd bij Moeijes? ‘Het is bij nader inzien toch niet mijn ding. Natuurlijk blijf ik wel op de vrachtwagen. Een ander beroep? Zie ik niet gebeuren. Nooit. Maar ik ben gewoon tot de conclusie gekomen dat ik in het weekend thuis wil zijn.’

En dus gaat hij aan de slag bij Vredeveld in Hoogersmilde. ‘Dat is bouwmaterialentransport, ik ga op een stenenauto door Nederland rijden. Kijk, ik ben heel sociaal met iedereen hier in Giethoorn. En dat mis ik nu. Op vrijdag een koffie doen bij mijn vader, een biertje op zaterdag met mijn vrienden. Lekker met elkaar “zeuren” in de kroeg. Dat betekent toch meer voor me dan ik dacht. Telkens twee weken van huis is misschien financieel aantrekkelijk, maar ik moet er te veel voor inleveren.’